Jump to content

Το σύμπαν της τέχνης και οι τέχνες τ' ουρανού


Προτεινόμενες αναρτήσεις

  • Απαντήσεις 11.2k
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Top Posters In This Topic

Posted Images

Nuit aux terrasses, René Ghil, 1862-1925

 

Ah ! sur les terrasses en prenant nos épaules

longtemps, parmi la nuit d'étoiles à meurtrir

notre gloire, passons ! Mes Yeux pleurent les mondes

qu'ils n'ont point vus, et qu'ils ne verront pas : les ondes

de leur lumière où mon être mortel ne doit

s'épanouir, ouvert en la limite seule

de son expansion ! ouvert, pour qu'en émoi

le traverse le plus de la Matière-aïeule...

Ah ! sur les terrasses en prenant nos épaules

longtemps, parmi la nuit d'étoiles à meurtrir

notre gloire, passons ! Mes Yeux pleurent les Femmes

qu'ils n'ont point vues, et qu'ils ne verront pas. L'air

est algide, qui m'environne du désert

de leurs manquantes présences, - leurs doigts de vie

que mon amour voulut de toute pierrerie

multi-ardente aux soleils ivres, alentir !

Van_Gogh_-_Terrasse_de_cafe_la_nuit_60x80cm_.jpg.1af750bacab96ea7b46551f31db41d84.jpg

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Ο άνθρωπος του Βιτρούβιου(του Λεονάρντο ντα Βίντσι)στο αεροδρόμιο της Ρώμης.

526510048_.JPG.398674ebc25832d2b708dfd6071f5d5a.JPG

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

..και σε πιο καλοκαιρινή έκδοση, ο Βιτρούβιος άνθρωπος αγναντεύει τη Θάλασσα στην Ελαφόνησο!

elafonisos129.jpg.d8e60c15b9888e03b082ce19b99b8e60.jpg

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Υπό την επήρεια της συναυλίας του Μιλτιάδη Πασχαλίδη..

 

¨Βυθισμένες άγκυρες¨

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου

Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Πρώτη εκτέλεση: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

 

 

Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια

κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο

ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια

νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια

και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.

 

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω

δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω

μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω

μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω

και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"

και να σου πω.....

 

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω

φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου

νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω

να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω

σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

 

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου

κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω

"να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"

"να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"

πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω

 

Δεν ξέρω ποιον παλεύω να νικήσω

φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου

νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω

να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω

σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

spanish_anchor.jpg.6e92b27188cf57781ef712efba85d100.jpg

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Για τη σχεδία της μνήμης..., ο όρκος των φοιτητών που πήραν μέρος στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973, η οποία οδήγησε στα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου.

«Εμείς οι φοιτητές των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στ' όνομα της ελευθερίας, να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, του πανεπιστημιακού ασύλου, της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων. Ορκιζόμαστε αλληλεγγύη σ' όλο το φοιτητικό κόσμο της Ελλάδας, που βασανίζεται.

Η βία και η τρομοκρατία δεν θα περάσουν.

Ζήτω ο αδούλωτος φοιτητικός κόσμος της Ελλάδας.»

 

1890382266_0006_1.jpg.81011c5ea870815931a5078a4ea9bd47.jpg

Θεόδωρος Παπαγιάννης, "αποκαΐδια Πολυτεχνείου"

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Ορίστε και version της υπέροχης φωτογραφίας του ammonite, χωρίς κεραία!

Έτσι, ακόμα πιο υπέροχη!!!

Γαλήνεψε και το φάντασμα του Πικιώνη... ε, Κωνσταντίνε; :wink:

20111112Likavitos2.jpg.a236516edc44f257cb64b8f7ddc0fd9a.jpg

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Aurore, Le Cap Eternité, Charles Gill, 1919

 

Règne en paix sur le fleuve, ô solitude immense !

O vent, ne gronde pas ! Ô montagnes, dormez !

A l'heure où tout se tait sous les cieux blasphémés,

La voix de l'Infini parle à la conscience.

Entre ces deux géants dont le roc éternel,

Surgi du gouffre noir monte au gouffre du rêve,

La pensée ennoblie et plus grande s'élève

De l'abîme de l'âme à l'abîme du ciel.

Quel monde vois-je ici ! d'où vient la masse d'encre

Qui baigne sur ces bords le granit et le fer ?

Sur quelle nuit, sur quel néant, sur quel enfer

Frémit cette onde où l'homme en vain jetterait l'ancre ?

Du haut des sommets gris, l'ombre comme un linceul

Tombe sur la tristesse et sur la solitude ;

Mon cri trouble un instant la morne quiétude :

Dans l'ombre qui descend l'écho me répond seul.

Rien de ce qui bourdonne et rien de ce qui chante

Ou hurle, ne répond : ni le loup ni l'oiseau ;

Rien de ce qui gémit, pas même le roseau,

Ne répond en ces lieux que le mystère hante.

O Baie Éternité, j'aime tes sombres flots !

Ton insondable lit s'enfonce entre des rives

Dont les rochers dressés en cimes convulsives,

Gardent tragiquement l'empreinte du chaos.

Désormais, l'art m'attache au bord du fleuve abîme ;

Je le voudrais chanter dans mes vers, mais en vain

Je tente d'exprimer ce qu'il a de divin

Et d'infernalement effrayant et sublime.

Les accents que mon âme évoque avec effroi,

Expirent sur ma lèvre en proie à l'épouvante...

Ton esprit n'est pas loin de ce spectacle, ô Dante !

O Dante Alighieri ! ! mon maître, inspire-moi !

Poète des mots brefs et des grandes pensées,

Toi qui sais pénétrer les humaines douleurs

Et dans le Paradis cueillir les saintes fleurs,

Qu'au souffle de tes chants mes strophes soient bercées !

Apprends-moi comme il faut monter, le front serein,

Vers les sommets sacrés qui conduisent aux astres,

Et, le coeur abîmé dans la nuit des désastres,

Faire sur le granit sonner le vers d'airain !

Mais déjà l'aube terne aux teintes indécises

Révélait des détails au flanc du grand rocher ;

Je voyais peu à peu les formes s'ébaucher,

Et les contours saillir en lignes plus précises.

Bientôt le coloris de l'espace éthéré

Passa du gris à l'ambre et de l'ambre au bleu pâle ;

Les flots prirent les tons chatoyants de l'opale ;

L'Orient s'allumait à son foyer sacré.

Le gris matutinal en bas régnait encore,

Quand l'éblouissement glorieux de l'aurore

Embrasa le sommet du Cap Éternité

Qui tendait au salut du jour sa majesté.

Pendant que l'Infini se fleurissait de roses,

Les fulgurants rayons pour le sommet ont lui...

Et j'ai pensé, scrutant le sens profond des choses :

- " Le ciel aime les fronts qui s'approchent de lui ;

Pour les mieux embellir sa splendeur les embrase,

Chair ou granit, d'un feu triomphal et pareil :

Il donne aux uns l'éclat d'un astre à son réveil,

Aux autres la lumière auguste de l'extase ! "

aurore_boreal.jpg.038efd7537c12d54e05397d7ce9c7454.jpg

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Guest
Αυτή η συζήτηση είναι κλειστή σε νέες απαντήσεις.

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης