Το σκιόφως της 10-7-2018

Γι’ άλλη μια φορά με βρήκε το ξημέρωμα απροετοίμαστο. Την είδα ξαφνικά να βγαίνει πίσω από το βουνό. Το βουνό έκρυβε τον φωτεινό μηνίσκο, και φαινόταν μόνο το σκιόφως. Για μια αδιόρατη στιγμή νόμισα ότι ήταν κάποιο αερόστατο που αργά - αργά ανεβαίνει και προβάλει πίσω από το βουνό. Κάρφωσα τα μάτια μου και ένα άστρο εκτυφλωτικό στο χρώμα και το φώς της Αφροδίτης έλαμψε στο κάτω μέρος του ημισφαιρίου που εγώ νόμιζα ότι ήταν αερόστατο. Απειροελάχιστες στιγμές αμηχανίας σκέψης. Και να! Δεύτερο άστρο, δεξιά προς νότο. Καρφωμένο κι αυτό επάνω στο αερόστατο. Μα αυτά δεν είναι άστρα. Ολοένα μεγαλώνουν. Ενώνονται και γίνονται μηνίσκος. Εκτυφλωτικός για τα μάτια κάποιου που πέρασε το βράδυ βλέποντας τον γαλαξία. «Η Σελήνη» ψιθύρισα. Η Σελήνη.

Το ξέρω η φωτογραφία δεν μαρτυρά τίποτα απ’ όλα αυτά. Διότι μέχρι να βγάλω το τηλεσκόπιο και μέχρι να βάλω την φωτογραφική μηχανή στην στήριξη, πάει! Η στιγμή έφυγε. Κοιτάξτε πόσο ψηλά ανέβηκε!

Το μόνο που σώθηκε ήταν ότι η Σελήνη ήταν μέσα στις Υάδες και πάνωθε τους οι Πλειάδες, και αυτό το σκιόφως δεν ήταν τίποτα άλλο από την αντανάκλαση του φωτός των σωμάτων που συνιστούν την Γη. Με τους Ωκεανούς τα βουνά τα νέφη και τους ανθρώπους .Της 10-7-2018.