Γεια! Ξεθάβω το θέμα θέλοντας να μεταφέρω την εμπειρία μου από τη θέαση και αναγνώριση ενός αρκετά δύσκολου πλανητικού.
Μου κέντρισε το ενδιαφέρον το γεγονός ότι η Uranometria δεν αναφέρει καθόλου το οπτικό του μέγεθος! Εκείνο που με έκανε να το παλέψω ήταν το φωτογραφικό μέγεθος: 13.3p, διαμέτρου 10"!! Ο λόγος για το PN G61.9 +41.3.
Η πολύ μικρή διάμετρος (δε θα το έλεγα almost stellar, έχω δει και πολύ πιο μικρά) σε συνδυασμό με το "αρκετά βατό" φωτογραφικό μέγεθος, με έκανε να πιστέψω ότι είναι μέσα στα όρια της θέασης/αναγνώρισης.
Η δυσκολία λοιπόν δεν ήταν στη θέαση. Ήταν στην αναγνώριση....... Εκεί τα είδα όλα! Βασικά είδα κι έπαθα να το δω.....
Το πρόβλημα ήταν η σχεδόν μηδαμινή ανταπόκριση στο OIII. Μιλάμε, δεν έπαιρνε σχεδόν χαμπάρι!!! Ευτυχώς υπήρχε ένα άστρο δίπλα του και ήταν το τέλειο reference. Αλλά έπρεπε προηγουμένως να ευθυγραμμιστεί ακριβώς ο ερευνητής με το οπτικό άξονα. Δηλαδή ακριβώς ακριβώς. Έτσι ώστε να είσαι απολύτως σίγουρος ότι είσαι πάνω σε ένα "αστέρι " διαμέτρου 10" και επομένως να εφαρμοστεί η μέθοδος του "μόνιμου ΟΙΙΙ" : Δηλαδή, αποστηθίζεις τις 2 λαμπρότητες χωρίς το φίλτρο και τις συγκρίνεις με εκείνες που βλεπεις με το φίλτρο. Με προσεκτική σύγκριση, γινόταν αντιληπτό ότι το ένα αστεράκι εμφανιζόταν λαμπρότερο με το φίλτρο έναντι του διπλανού.
Ακριβέστερη ευθυγράμμιση του ερευνητή. Αυτό θα έλεγα ήταν το μυστικό... Και επίσης ήταν τόσο δύσκολη η σύγκριση των λαμπροτητων που ήθελε βιδωμένο το ΟΙΙΙ και όχι απλό πέρασμα πάνω από το προσοφθάλμιο.
Για να βλέπω νέες προσπάθειες και προκλήσεις!
Καθαρούς ουρανούς σε όλους!