Φίλε Κώστα, συμφωνώ εν μέρει με την άποψή σου, αλλά νοιώθω την ανάγκη να παραθέσω τα εξής: Η υπόθεση του Δημόκριτου για το «ουράνιο μυρμήγκι» το οποίο έχει αποτελέσει θέμα πολλών συζητήσεων, περιορίζετε στο αν ήταν κενό το διάστημα μεταξύ ουρανού και γης, και όχι το άπειρο. (Υποθέτω ότι μιλούσε για τα όρια της γήινης ατμόσφαιρας, έχοντας γνώση του κενού). Ο Συμπλίκιος επίσης αναφέρει στο «περι ουρανού» ότι πριν την κοσμοποιία (την περιδίνηση των ατόμων που σχημάτισε τα άστρα και τους γαλαξίες), τα άτομα κινούνταν μέσα στο άπειρο κενό για άπειρο χρόνο. Οπότε οι αποδείξεις του 1887 ίσως να είναι μια νέα διατύπωση της κοσμολογικής θεωρίας των «ατομικών» όπως και τόσα άλλα που έχουν αποτελέσει πρότυπο αντιγραφής για πολλούς νέους επιστήμονες, που έχουν κατοχυρώσει ως δικές τους κάποιες απόψεις και ανακαλύψεις. Τέλος πάντων. Νομίζω ότι το σωστό είναι να αναγνωρίζουμε το έργο όλων όσων εργάστηκαν και απέδωσαν οποιοδήποτε έργο προς όφελος της ανθρωπότητας. Τώρα σχετικά με την ταχύτητα, όπως πολύ σωστά αναφέρεις, τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα διαδίδονται με πεπερασμένη ταχύτητα στο κενό (μέχρι αποδείξεως του εναντίου…). Αυτή η απόδειξη είναι που εξιτάρει την φαντασία μου… Για φανταστείτε εμπρός στην εστία θεάσεως ένα τεράστιο κενό να λειτουργούσε ως κάτοπτρο εκμηδενίζοντας την απόσταση από τον στόχο; Τι θα μπορούσαμε να δούμε άραγε αν ξέραμε τον τρόπο να χρησιμοποιήσουμε μια τέτοια εστία; Μήπως θα είχαμε μια «σκουληκότρυπα» θεάσεως που θα μας επέτρεπε να δούμε αντικείμενα σε άγνωστες αποστάσεις, τις οποίες ίσως η υπόλοιπη ουράνια σφαίρα δεν μας επιτρέπει να δούμε;